Το Πολυτεχνείο του 1973, η ηρωική εξέγερση των φοιτητών αλλά και ολόκληρου του λαού απέναντι σε μια δικτατορία που επιβλήθηκε στη χώρα μας από τους δυνάστες της, ΖΕΙ. Δε ζει στα λόγια, δε ζει στα μνημόσυνα, δε ζει σαν μια ιστορική ανάμνηση. Ζει στους αγώνες του σήμερα. Ζει στα αιτήματα ολόκληρου του λαού για δουλειά, μόρφωση και δικαιώματα. Ζει στις καρδιές και το μυαλό των φοιτητών και των μαθητών που σηκώνουν τα πανό της αντίστασης στην αντιεκπαιδευτική πολιτική και παλεύουν ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων τους, ενάντια σε ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον. Ζει στην απεργία των εργατών που μάχονται για να εξασφαλίσουν ότι κάθε μέρα θα γυρίζουν σε ένα σπίτι με γεμάτο το τραπέζι, ότι θα πάρουν σύνταξη και ότι θα μπορέσουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ζει στον αγώνα των αγροτών που αντιτάσσονται στις επιλογές της ΕΕ και βλέπουν τις σοδιές τους είτε να ξεπουλιούνται είτε να καταστρέφονται. Ζει σε μια κοινωνία που αν και δεν υπάρχει η Μακρόνησος και η Γυάρος, αν και τα τανκς δε βρίσκονται έξω από το Πανεπιστήμιο αλλά σκοτώνουν λαούς στη Μ.Ανατολή, το Άσυλο, λαϊκή κατάκτηση, καταστρατηγείται, τα ΜΑΤ χτυπάνε με στρατηγικές πολέμου τους διαδηλωτές, τα ΜΜΕ πασάρουν υποκουλτούρα και ξεκατίνιασμα αποκρύπτωντας τα μεγάλα και σοβαρότατα προβλήματα του λαού μας, φιμώνοντας κάθε έκφραση διαφορετικότητας και αντίστασης στα σχέδια των εκμεταλλευτών της δουλειάς και της ζωής μας.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ. Αυτό δεν το γράφει κανένας ρομαντικός συγγραφέας, κανένας παρανοϊκός σκηνοθέτης και κανένας δημοσιογράφος που εντυπωσιάζει στην καθημερινή φυλλάδα. Αυτό το γράφει κάθε τοίχος της πόλης που πάνω του είναι βαμμένα τα συνθήματα του αγώνα, τα μηνύματα για ειρήνη στον κόσμο, θυμίζοντας τις θρυλικές πλέον κολώνες «Έξω αι ΗΠΑ - Έξω το ΝΑΤΟ».
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ στους αγώνες του σήμερα. Το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που βρίσκεται πλέον στα χείλη όλων των φοιτητών. «Μόρφωση Δουλειά Ανεξαρτησία, Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου